BreakoutJubileuszowa edycja albumu zespołu Breakout Karate wydana na czarnej płycie CD z okazji 65-lecia Polskich Nagrań. Jest to czwarty studyjny album grupy. Płyta została wydana w 1972 roku.
Krążek jest muzyczną kontynuacją legendarnej płyty Blues, w której cieniu przez długie lata pozostawał. Z biegiem czasu okazało się jednak, że Karate wcale nie jest wydawnictwem gorszym. Wręcz przeciwnie dziś jawi się jako materiał równie wciągający, co jego słynny poprzednik. To klasyka polskiego rocka i bluesa.
Wszystkie utwory zostały napisane przez spółkę autorską Tadeusz Nalepa - Bogdan Loebl. Na płycie znajduje się wiele wyjątkowych i ponadczasowych kompozycji, a wśród nich: Powiedzmy to, Daję Ci Próg, Rzeka dzieciństwa, Śliska Dzisiaj Droga czy Takie moje miasto jest. Piękna muzyka i świetne, mądre teksty. Po prostu stary, dobry blues... Album został uhonorowany w 1974 roku złotą płytą za sprzedaż 150 tysięcy egzemplarzy.
"Karate" to bezpośrednia kontynuacja albumu "Blues". Niestety, w międzyczasie z zespołu odszedł Dariusz Kozakiewicz. Pozostali muzycy zdecydowali się nie przyjmować nikogo na jego miejsce. W rezultacie, jedynym grającym tutaj gitarzystą jest Tadeusz Nalepa. Do jego gry ciężko się przyczepić, do perfekcji opanował bluesowe zagrywki, lecz jego solówki nie są aż tak porywające, jak te grane przez Kozakiewicza. Brak drugiej gitary ma też jednak pewien pozytywny skutek - dzięki temu sekcja rytmiczna dostała więcej przestrzeni do wypełnienia. Wyraziste partie basu Jerzego Goleniewskiego nie pełnią wyłącznie funkcji rytmicznej, ale także - a może i przede wszystkim - melodyczną.
Nagrywając ten album, zespół wyraźnie był pod silnym wpływem muzyki Fleetwood Mac z Peterem Greenem, co słychać w takich utworach, jak "Daje ci próg", "Śliska dzisiaj droga" i zwłaszcza w klasycznym 12-taktowym bluesie "Nocą puka ktoś". Ten ostatni brzmi wręcz jak polskojęzyczna wersja "Need Your Love So Bad" - utworu oryginalnie nagranego przez Little Williego Johna, ale rozpopularyzowanego właśnie przez Fleetwood Mac. Zespół nie ogranicza się jednak do jednej odmiany bluesa. "Takie moje miasto jest" zahacza o boogie, a "Jest gdzieś taki dom" to klasyczny akustyczny blues. Z kolei "Zaprowadzić ciebie muszę tam" przywodzi na myśl jazzujące utwory Ten Years After, a "Rzeka dzieciństwa" ma w sobie coś z koncertowych nagrań The Allman Brothers Band lub Rory'ego Gallaghera (aczkolwiek zachowuje "piosenkową" formę). Jest też odrobina hardrockowego riffowania w tytułowym instrumentalu "Karate", wyróżniającym się mocno jamowym charakterem (znalazło tu nawet krótkie solo na bębnach). Natomiast bardzo melodyjny "Powiedzmy to" - świetnie zinterpretowany wokalnie przez Nalepę, a w warstwie muzycznej zdominowany przez gitarę akustyczną i harmonijkę - może kojarzyć się z twórczością Johna Mayalla z okresu "The Turning Point".
"Karate" oceniam odrobinę słabiej, niż "Blues". Zabrakło elementu zaskoczenia, album nie wnosi nic nowego do twórczości zespołu. To jednak wciąż solidna porcja naprawdę dobrej muzyki, czerpiącej z najbardziej szlachetnych wzorców.
Paweł Pałasz
1. Daję ci próg 4:17
2. Takie moje miasto jest 3:00
3. Nocą puka ktoś 4:29
4. Powiedzmy to 2:40
5. Rzeka dzieciństwa 5:13
6. Jest gdzieś taki dom 4:20
7. Śliska dzisiaj droga 2:43
8. Zaprowadzić ciebie muszę tam 3:57
9. Karate 8:18
Jerzy Goleniewski - gitara basowa
Józef Hajdasz - perkusja
Tadeusz Nalepa - śpiew, gitara
Tadeusz Trzciński - harmonijka ustna
Muzyka - Tadeusz Nalepa
Słowa - Bogdan Loebl
https://www.youtube.com/watch?v=u6BYIgnQnrU
