Wiadomości

46

Zespoły / CAMEL - AIR BORN [THE MCA & DECCA YEARS 1973-1984] (2023) [CD5-LIVE AT THE MARQ

« dnia: Luty 11, 2024, 18:45:02  »

CAMEL - AIR BORN [THE MCA & DECCA YEARS 1973-1984] (2023) [CD5-LIVE AT THE MARQUEE CLUB]

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara

The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.

Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur

..::TRACK-LIST::..

CD 5 - Live At The Marquee Club:
1. Rhayader Goes To Town
2. Sanctuary
3. The Snow Goose
4. Freefall
5. Lady Fantasy
6. Homage To The God Of Light

..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups

https://www.youtube.com/watch?v=yT07lhGikUA

47

Zespoły / SBB - LIVE IN SPODEK 2006 (2014)

« dnia: Luty 11, 2024, 18:42:14  »

SBB

„Live In Spodek 2006” to zapis koncertu SBB 24 lutego 2006. Zespół występował wtedy przed gigantami hard rocka – Deep Purple. Mamy tu płytowy debiut kolejnego ze składów zespołu – na albumie tym za perkusją zasiadł Irek Głyk, gra on mniej wirtuozersko, bardziej rockowo niż Wertico, z zupełnie innym feelingiem. Dodatkowo na scenie pojawił się muzyk, który w zespole SBB grał już u schyłku lat 70. – Sławomir Piwowar, tu wyłącznie w roli gitarzysty.

Łagodnie, subtelnie zaczyna się, zadedykowane ofiarom tragicznego zawalenia się hali MTK miesiąc wcześniej „Memento” – znów w zgrabnym skrócie, z efektownym solem gitarowym w finale. Tytułowy utwór z nieudanej płyty „New Century” doczekał się pewnego przearanżowania (Apostolis wplótł weń fragment swojej kompozycji „Tajemniczy świat Mariana”, znanej z płyty Krzaka), doszły partie drugiego gitarzysty – i nagle otrzymaliśmy zwarty, przemyślany kompozytorsko, interesujący utwór. Pewnych korekt rytmicznych doczekały się „Rainbow Man” – tu nieco mniej funkowy niż zazwyczaj – i „Całkiem spokojne zmęczenie”. Bardzo efektownie wypadło na scenie instrumentalne rozwinięcie „Odlotu”, między innymi znów za sprawą drugiego gitarzysty. Piwowar daje o sobie znać także w finałowym „Walkin’ Around A Stormy Bay”, gdzie Anthimos zasiada za drugim zestawem perkusyjnym; wcześniej wspólnie z Głykiem wykonują improwizowany duet perkusyjny.

Ciekawy, interesujący koncert: wielka hala, kilkutysięczna publiczność i znamienici muzycy oczekujący w kuluarach na pewno dodały SBB skrzydeł. Bardzo fajny, udany dokument dobrego występu.

Piotr 'Strzyż' Strzyżowski

..::TRACK-LIST::..

1. Memento Z Banalnym Tryptykiem 8:39
2. New Century Incl. Tajemniczy Świat Mariana 8:23
3. Odlot 9:47
4. Rainbow Man 5:53
5. Całkiem Spokojne Zmęczenie 5:26
6. Improv: Drums Battle 1:51
7. Walkin' Around The Stormy Bay 3:55

Recorded live at Spodek Hall, Katowice, 24 February 2006.

..::OBSADA::..

Drums - Irek Głyk
Guitar - Apostolis Antymos, Sławomir Piwowar
Lead Vocals, Bass Guitar, Keyboards - Józef Skrzek

https://www.youtube.com/watch?v=Ek-jvzdtp2I

48

Zespoły / SKALDOWIE - KRYWAŃ SESSIONS 1971-1973 [COMPLETE GERMAN RADIO RECORDINGS] (2012)

« dnia: Luty 11, 2024, 18:39:10  »

SKALDOWIE

Pierwszy raz na CD komplet nagrań Skaldów z niemieckiego radia, które składają się na pełny, alternatywny album Krywań, Krywań.

Rock progresywny z najwyższej półki.

Materiał zremasterowany po raz pierwszy w historii z taśm matek.


- jeżeli ktoś sądzi że Skaldowie nie mogli zagrać lepiej niż na płycie Krywań, Krywań, powinien koniecznie zapoznać się z tym CD

- materiał zarejestrowany w studio nagraniowym niemieckiego radia zachwyca swobodą i energią wykonawczą

- są to nagrania studyjne, najwyższej jakości

- dwa utwory zostały zaśpiewane po polsku, dwa po niemiecku, a jedno jest instrumentalne

- dwa nagrania (Jeszcze kocham i Fioletowa dama) nie były w tych wersjach publikowane nigdy wcześniej !!!

Gdyby sporządzić listę najwybitniejszych polskich płyt progresywnych, na pewno nie zabrakłoby na niej longplaya Skaldów „Krywań, Krywań”. Mimo że od jego nagrania minęło już 40 lat, zawarta na nim muzyka wcale się nie zestarzała. Można się o tym przekonać, słuchając również alternatywnej wersji tej legendarnej płyty, ułożonej z utworów zrealizowanych w latach 1971-1973 dla radia wschodnioniemieckiego.

Lata 70. ubiegłego wieku to okres największej popularności Skaldów – zespołu, który z równym powodzeniem wykonywał wpadające w ucho nieskomplikowane, choć urzekające melodyjnością, przeboje pop-rockowe (jak chociażby „Wszystko mi mówi, że mnie ktoś pokochał”, „Cała jesteś w skowronkach”, „Medytacje wiejskiego listonosza”), jak i tworzył rozbudowane, wieloczęściowe kompozycje wpisujące się w kanon rocka progresywnego. Dzięki jednym i drugim krakowska grupa zdobyła rozgłos nie tylko w Polsce, ale również poza jej granicami. Szczególną estymą, poza ojczyzną, cieszyła się u naszych ówczesnych wschodnich i zachodnich sąsiadów, czyli w Związku Radzieckim i Niemieckiej Republice Demokratycznej, gdzie nie tylko często koncertowała, ale również nagrywała i wydawała płyty. W maju 1972 roku w Sali Koncertowej warszawskiej Filharmonii Narodowej zespół zarejestrował swoje najambitniejsze i bezsprzecznie najwartościowsze artystycznie dzieło – wydany wiosną roku następnego album „Krywań, Krywań”. Zawierał on pięć utworów. Stronę A longplaya wypełniał trwający niemal 18 minut kawałek (prawie) tytułowy („Krywaniu, Krywaniu”), na odwrocie natomiast znalazły się trzy piosenki („Juhas zmarł”, „Jeszcze kocham”, „Gdzie mam ciebie szukać”) oraz jedna kompozycja instrumentalna („Fioletowa dama”).
W tym samym mniej więcej czasie Skaldowie odbyli też podróże do Berlina Wschodniego, gdzie – najpierw w listopadzie 1971, a następnie w kwietniu 1973 roku – nagrali na potrzeby radia enerdowskiego nieco odmienne wersje wszystkich kawałków, które znalazły się na krążku „Krywań, Krywań”. Trzy z nich ukazały się później na bardzo popularnych w NRD składankach „Hallo” (jeden – „Gdzie mam ciebie szukać” – nawet w dwóch odsłonach: studyjnej oraz koncertowej); dwa pozostałe trafiły do archiwum. Po 40 latach do wspomnianych powyżej nagrań zespołu (a konkretnie: do ich taśm-matek) udało się dotrzeć właścicielom wytwórni Kameleon Records, którzy – po obowiązkowym remasteringu – ułożyli z nich alternatywną wersję „Krywania…”. Zdecydowano się przy tym na zachowanie oryginalnego układu utworów, co sprawiło, że z jednej strony mamy do czynienia z dziełem, zdawałoby się, doskonale znanym, z drugiej jednak – w kilku miejscach zdecydowanie zaskakującym. Choć może nie do końca. Przynajmniej dla tych, którzy 14 lat temu zaopatrzyli się w opublikowany nakładem Wydawnictwa 21 kompakt „Krywań – Out of Poland” (zawierający również wersje zrealizowane w 1972 roku dla radzieckiej Melodii i wydane na płycie „Skaldy”).
Kompozycja tytułowa w wersji wschodnioniemieckiej jest o dwie minuty dłuższa od tej, która trafiła na longplay Polskich Nagrań (ale też o ponad dwie minuty krótsza od wersji radzieckiej). Lecz nie tylko na tym polega jej wartość. Nagrano ją podczas drugiej wizyty w Berlinie Wschodnim, a więc ponad rok po sesji w Filharmonii Narodowej; w tym czasie Skaldowie wykonywali „Krywaniu, Krywaniu” podczas koncertów, mieli więc sporo czasu, aby kawałek ten „ograć” – nie tyle nawet w znaczeniu „popracować nad nim”, co… pobawić się, wymyślając coraz to nowe improwizacje. I to wyraźnie słychać. Utwór brzmi, co prawda, nieco surowiej niż w oryginale, ale za to nie brakuje mu dynamiki, zagrany jest z ogromnym kopem, a jego warstwa instrumentalna – z pełnymi nawiązań do klasyki organowymi pasażami Andrzeja Zielińskiego, z folkową solówką na skrzypcach Jacka Zielińskiego, z przesterowaną gitarą Jerzego Tarsińskiego w tle – zachwyca nieustannie po dziś dzień. Nie można mieć wątpliwości, że sesja (a raczej: sesje) w radiu berlińskim musiała(y) sprawiać krakowianom ogromną frajdę. Ostrzej zagrany jest także „Juhas zmarł”, w czym wielka zasługa sekcji rytmicznej, bas Konrada Ratyńskiego brzmi tu jak w rasowym numerze hardrockowym; całość równoważą jednak partie Jacka Zielińskiego – jego „góralski” śpiew i jazzowe solo na trąbce.
Monumentalne, zwłaszcza w warstwie wokalnej, „Jeszcze kocham” znalazło się tutaj w wersji niemieckojęzycznej jako „Noch liebe ich”. W języku Goethego i Schillera Zieliński zaśpiewał również „Gdzie mam ciebie szukać”, które z tej okazji przechrzczono na „Heidelbeeren”. Owszem, był to z jednej strony ukłon w stronę słuchaczy z NRD, ale też – nie ukrywajmy – sygnał dla Niemców z Republiki Federalnej. Na którego efekty nie trzeba było zresztą długo czekać. W lutym 1974 roku Skaldów zaproszono na koncert w zachodnioniemieckiej rozgłośni radiowej Westdeutscher Rundfunk (WDR) w Kolonii (został on opublikowany przez Kameleon Records na albumie „Live in Germany 1974”), trzy miesiące później natomiast na jej zamówienie grupa nagrała 14-minutową suitę „Zimowa bajka” (o niej jednak przy innej okazji). Nagrania niemieckojęzyczne od strony językowej nie zachwycają – Jacek Zieliński śpiewa niepewnie, nienaturalnie akcentując wyrazy (co można i zrozumieć, i wybaczyć) – ale muzycznie to prawdziwe mistrzostwo. Zaskakuje zwłaszcza „Heidelbeeren”, w którym na plan pierwszy wysuwa się – nie po raz pierwszy zresztą – gitara Tarsińskiego. Instrumentalna „Fioletowa dama”, którą to kompozycję na przestrzeni lat Skaldowie przerabiali parokrotnie, tutaj najbliższa jest stylistyce fusion, o czym decyduje przede wszystkim brzmienie organów Hammonda i mocno zaprawione jazzem solówki gitary i skrzypiec (jakby młodszy z braci Zielińskich nasłuchał się Michała Urbaniaka).
Podsumowując: dla fanów zespołu – lektura obowiązkowa.

Sebastian Chosiński

..::TRACK-LIST::..

1. Krywań, Krywań (Krywaniu, Krywaniu) 19:51
Lyrics By - Traditional

2. Der Hirtenjunge Ist Gestorben (Juhas Zmarł) 4:28
Lyrics By - Małgorzata Jaasne

3. Noch Liebe Ich (Jeszcze Kocham) 2:41
Lyrics By - Andrzej Jastrzębiec-Kozłowski
Translated By - Ingeburg Branoner

4. Heidelbeeren (Gdzie Mam Ciebie Szukać) 5:28
Lyrics By - Ewa Lipska
Translated By - Monika Jacobs

5. Mädchen In Violett (Fioletowa Dama) 5:14

..::OBSADA::..

Violin, Trumpet, Percussion, Vocals - Jacek Zieliński
Organ, Grand Piano, Vocals - Andrzej Zieliński
Guitar - Jerzy Tarsiński
Bass Guitar, Vocals - Konrad Ratyński
Drums - Jan Budziaszek

49

Zespoły / SCHRÖTTERSBURG - KOSMOGONIA (2023)

« dnia: Luty 10, 2024, 01:25:03  »

SCHRÖTTERSBURG

Atonalny, psychodeliczny plemienny industrial oparty na szumie, hałasie i ciemnych nowofalowych teksturach. Trans, rytm upadającego miasta rozpoczyna rytuał przenoszący do rdzenia Ziemi - miejsca powstania i narodzin wszystkiego...

Podobnie, jak w przypadku dwóch poprzednich tytułów, materiał "Kosmogonia" ukaże się na 3 nośnikach, czyli na winylowym longplayu, na CD oraz kasecie, dzięki kooperacji czterech labeli: Zoharum, DIY Koło, Bat-Cave oraz N.I.C. Rec.

Znalazło się na nim siedem nowych utworów, zaaranżowanych i nagranych w czteroosobowym składzie, w którym muzycy koncertują już od dłuższego czasu. To też przełożyło się na nowe, jeszcze nieco inne niż dotychczas, brzmienie albumu. Można zaryzykować stwierdzenie, że :Kosmogonia" to najcięższy materiał w dorobku płockich muzyków. Należy jednak zaznaczyć, że ciężar nie jest jedynym wyróżnikiem, za pomocą którego można odróżnić najnowszy krążek z reszty dyskografii. To raczej naturalna zmiana wynikająca z faktu ciągłych poszukiwań muzycznych, które zaczynają się tam, gdzie wybrzmiewają ostatnie dźwięki "Om Shanti Om", by rozpierzchnąć się w nowych, dotąd jeszcze nie eksplorowanych kierunkach. Oczywiście nowe, będące elementem niespodzianki, nie przekreśliło dotychczasowego charakteru zespołu. Nadal słychać, że jest to nieustannie zmieniający się, lecz z całą pewnością nadal zespół SCHRÖTTERSBURG. Album ponownie zarejestrowano pod czujnym okiem i uchem Michała Kupicza. Oprawa graficzna autorstwa Tomka Mirta.

Schröttersburg to grupa, której muzyka towarzyszy mi od ponad dekady. Jako ultras od pierwszego usłyszenia „Demencji” mogę wydawać się nieobiektywnym recenzentem, ale zapewniam że w przypadku tej kapeli jakiekolwiek oskarżenia o leniwe przymilanie się starym fanom i hołdowanie jednemu, stałemu brzmieniu można o bruk rozłupać. Schröttersburg znowu otworzył całkowicie nową drogę do serca wszechświata.

I choć na pierwszy rzut ucha można na „Kosmogonii” wytyczyć elementy wspólne z “Om Shanti Om” (sama fraza pada zresztą na albumie) tak w obliczu całości album zdaje się być zbudowany w kompletnie inny sposób. Paradoksalnie zwiększony poziom rytualnego zatracenia, plemiennego zanurzenia się w ciemności tyle uniwersalnej, prawdziwej i ludzkiej, co chłodnej, zdają się czerpać coraz mniej z wpływów orientalnych (przynajmniej muzycznie, tytuł przepięknej “Ananty” mówi sam za siebie) rzucając nas w wir skojarzeń z muzyką folkową (w moim odczuciu prędzej afrykańską niż azjatycką) i mechanicznym industrialem. Zanika tu post-punk, zanikają tu też proste definicje i skojarzenia. Pomimo tego narracyjnego rozdeptania granic muszę tu wspomnieć o ujęciu mnie post-rockową głębią w utworze pierwszym – wywołując już na starcie to co potrafią tylko najwięksi – poczucie jakby właśnie w tej chwili grupa muzyczna akompaniowała końcowi świata, topiąc nas w jednoczącej wszechrzeczy, byśmy ten koniec powitali nie ze strachem, a ze spokojem. Om Shanti Om.

Powtarzam się (pisałem to też w poprzedniej recenzji, dla Nie/oczy/uszy/wiste), ale to najlepsza płyta płockiej grupy. Czy otworzy im nowe drzwi? Obranie coraz śmielszego kierunku, coraz większe wyzbywanie się chwytliwych i łatwych do opisania cech, a także ucieczka od melodii, to aspekty raczej antykomercyjne, powodujące jeszcze większe wymykanie się (nie aż tak małej przecież) grupie polskich fanów post-punku. Ale tym chłopakom nie o to chodzi. Stworzyli dzieło ambitne, wyjątkowe i hipnotyczne. Jeśli ktoś tego nie usłyszy, to będzie po prostu głuchy. To jedna z najlepszych polskich płyt sceny niezależnej ostatnich lat.

Adam Lonkwic

..::TRACK-LIST::..

1. Ananta 07:59
2. XII le pendu 02:40
3. Djab 05:31
4. Terra Sancta 05:06
5. Poza ciałem 03:09
6. Z nicości w słońce 07:51
7. Terra ignota 04:32

..::OBSADA::..

Krzysiek
Maciek
Michał
Rafał

https://www.youtube.com/watch?v=J6VnvKaMIok

50

Zespoły / INNER VISION LABORATORY VS. NEPENTHE - AMBIT (2014)

« dnia: Luty 08, 2024, 00:02:32  »

INNER VISION LABORATORY VS. NEPENTHE

Efekt internetowej współpracy Karola Skrzypca i Daniel'a Krause.
Przez trzy lata szukali wspólnego języka, bawili się dźwiękiem, aż w końcu powstał spójny, symbiotyczny album, który traktuje podobnie jak i okładka, o pięknie jak i o ciemności...

7 rozległych, opuszczonych krajobrazów, głównie przemysłowych, które czasami nawiedzane są przez duchy poprzednich mieszkańców.

Ambit, może naruszyć twoją strefę komfortu ale zaręczam, iż jest odświeżający i wzruszający zarazem...

Two years after well-received "Perpetua" album, INNER VISION LABORATORY returns to Zoharum with their new album entitled "Ambit". Not a solo venture, but a collaborative effort with young, but promising NEPENTHE project. The album was 3 years in the making when they were searching for a common language and fiddling with sonic matter using the Internet in this respect, they have created a monolith - a very cohesive, yet symbiotic world. It might be easily labelled as "ambient", yet they break the patterns of that style.

"Ambit" is composed of 7 compositions, clocking in at 50 minutes. It is composed of beautiful, yet unsettling melodies, for those who are fascinated with sounds coming from Cyclic Law and Loki Foundation labels, but also for new-comers to the genre. For those open-minded for something new and touching, a kind of music painted with the whole palette of colours and sounds.

..::TRACK-LIST::..

1. I 05:52
2. II 08:55
3. III 06:06
4. IV 07:55
5. V 05:18
6. VI 07:35
7. VII 10:00

..::OBSADA::..

Daniel Krause
Karol Skrzypiec

https://www.youtube.com/watch?v=rYCSzW6No18

51

Zespoły / BAKER GURVITZ ARMY - NEON LIGHTS: THE BROADCASTS 1975 (2024) [CD2-KINGS HALL, DE

« dnia: Luty 06, 2024, 19:32:40  »

BAKER GURVITZ ARMY - NEON LIGHTS: THE BROADCASTS 1975 (2024) [CD2-KINGS HALL, DERBY 21 OCTOBER 1975]

NEW REMASTERED 3CD & 2 DVD CLAMSHELL BOXED SET OF ARCHIVE LIVE RECORDINGS BY BAKER GURVITZ ARMY MADE FOR BBC RADIO & TV, INDEPENDENT RADIO & RADIO BREMEN IN 1975.

WITH FULLY RESTORED ARTWORK & NEW ESSAY.

REVIEWS IN UNCUT, MOJO, RECORD COLLECTOR, PROG MAGAZINES & COVERAGE ON RELEVANT WEBSITES & FANZINES.

Baker Gurvitz Army was formed in 1974 by former Gun and Three Man Army members Adrian Gurvitz (guitar, vocals), Paul Purvitz (bass, vocals) and virtuoso drummer Ginger Baker, formerly with Cream, Blind Faith and Airforce. The trio was soon augmented by the arrival of vocalist Mr. Snips (Steve Parsons) and keyboard player Peter Lemer. The band was a highly regarded live act and recorded three albums of some of the finest British rock music of the mid-1970s.

This official collection features a stunning BBC Radio 1 In Concert performance, along with a full concert from Kings Hall, Derby recorded for Independent Radio, all remastered from the original master tapes. Also included are 2 DVDs (NTSC – Region Free) which include a Baker Gurvitz Army session for BBC TVs Old Grey Whistle Test, a recently discovered BBC TV concert from 1975 and the full live session recorded for German television Musikladen show. This includes two recently discovered songs which were recorded but not broadcast on the original Radio Bremen transmission in February 1975.

‘Neon Lights – The Broadcasts 1975’ is the ultimate collection of Baker Gurvitz Army at their finest, much of which is previously unreleased.

..::TRACK-LIST::..

CD 2 - Kings Hall, Derby 21 October 1975:
1. The Hustler
2. Space Machine
3. Remember
4. White Room
5. Neon Lights

https://www.youtube.com/watch?v=jWRtdHZT3eY

52

Zespoły / TRK PROJECT

« dnia: Luty 04, 2024, 18:56:25  »

TRK PROJECT

Ryszard Kramarski to postać bardzo wpływowa dla polskiej sceny rocka progresywnego. Ryszard szefuje wydawnictwu Lynx Music, nadzoruje nad nagraniami wielu zespołów w swoim studiu, kieruje uznaną i bardzo lubianą formacją Millenium i wreszcie spełnia się także w solowym projekcie T.R.K.Project.

..::TRACK-LIST::..

..::OBSADA::..

CD 1 - Music Inspired by the Little Prince (2017):
Somewhere In The Universe:
1.Android B-612 (4:15)
2.The Little Prince (5:09)
3.The Rose with Four Thorns (6:22)
4.Galaxy Freaks (6:34)

Somewhere On The Earth:
5.Snake from The Desert (4:57)
6.Fox's Secret (6:56)
7.In The Garden (4:02)
8.Five Hundred Million Little Bells (7:44)

Ryszard Kramarski - keyboards and acoustic guitars
Marcin Kruczek - guitars
Grzegorz Fieber - drums and percussion
Paweł Pyzik - bass
Karolina Leszko - vocals

CD 2 - Sounds From The Past (2018):
1. Visionary Of Heaven (6:28)
2. These All Paparazzis (6:34)
3. The Technology Trap (4:28)
4. The Fairly Tales Of A Stranger (7:04)
5. Welcome To My Channel! (6:21)
6. Please Stop The Time (6:00)
7. We Know Nothing (8:03)
8. Sounds From The Past (4:06)

Ryszard Kramarski - keyboards, acoustic guitar
Karolina Leszko - vocals
Marcin Kruczek - guitars
Paweł Pyzik - bass
Grzegorz Fieber - drums & percussion

CD 3 - Mr Scrooge - Music Inspired by Charles Dickens 'A Christmas Carol' (2019):
1. Mr Scrooge (4:19)
2. My Old Friend (6:33)
3. First Spirit (6:05)
4. The Price Of Love (6:07)
5. Second Spirit (5:33)
a) Tiny Tim
b) Ignorance & Want
6. The Last Of The Spirit (6:55)
7. R.I.P. (7:18)
8. Now Is The Time... (3:51)

Karolina Leszko - Vocals
Marcin Kruczek - Guitars
Krzysztof Wyrwa - Bass, Warr guitar
Grzegorz Fieber - Drums & Percussion
Ryszard Kramarski - Keyboards & Acoustic Guitar

CD 4 & 5 - Kay & Gerda (2020):
Gerda
1. The Shards Of Glass (7:08)
2. Gerda’s Song (8:30)
3. Garden Of Oblivion (6:11)
4. The Crow And The Castle (3:41)
5. Little Robber Girl (6:43)
6. Long Way North (6:04)
7. Snow Queen’s Palace (7:34)

Kay
1. The Shards Of Glass (7:08)
2. Gerda’s Song (8:31)
3. Garden Of Oblivion (6:11)
4. The Crow And The Castle (3:41)
5. Little Robber Girl (6:43)
6. Long Way North (6:06)
7. Snow Queen’s Palace (7:34)

Ryszard Kramarski - keyboards, acoustic guitars
Marcin Kruczek - guitars
Grzegorz Fieber - drums, percussion
Krzysztof Wyrwa - bass
Karolina Leszko - Gerda vocals
David Lewandowski - Kay vocals

https://www.youtube.com/watch?v=btzfCuIk9rk

53

Zespoły / THE SMITHS - THE SOUND OF THE SMITHS (2008)

« dnia: Luty 04, 2024, 18:50:46  »

THE SMITHS

OVERSEEN BY MORRISSEY and guitarist Johnny Marr, this compilation emphasizes the compositional might behind the miserablism of England's most idiosyncratic and influential Eighties band. Sound traces the quartet's four-year evolution from savage tenderness to refined despair: Morrissey articulates both bleak romanticism and omni-deprecating humor, while Marr accompanies him with chiming, multilayered riffs.

The Smiths often relegated their most emotionally detailed and musically divergent tracks to single flips, included here: Their most famous song, "How Soon Is Now?" began as a B side, while non-album cuts like the languid "Stretch Out and Wait" showcase the bittersweet contrast between Morrissey's sympathetic crooning and the droll realism of lines like "Let your puny body lie down." Rarely does an act so flatteringly curate its own brilliance.

The Smiths discography presents itself, to an outside listener, as absolutely confounding. At its very simplest, the Smiths released four studio albums which ranged from solid (Meat is Murder) to outstanding (The Queen is Dead), but the Smiths discography cannot be considered to be complete via only their studio albums by any stretch. Two compilation albums, Hatful of Hollow and Louder than Bombs, include not only tracks from their studio albums, but also single only releases, a generous allocation of B-sides, the legendary John Peel sessions, and some other rarities. To make matters even worse for new listeners, these two compilations also share many tracks with a third compilation released around the same time as Louder Than Bombs, The World Won’t Listen. Needless to say, it can all be a little bit of a whirlwind – there are multiple versions of some tracks, most of which have noticeably different arrangements or slight differences in structure or production that make it rather difficult to listen to and collect all the recordings for a band that only created music together for five years. It certainly is not for a lack of trying to make listening to the Smiths an easier experience, as multiple “Hits” compilations have been cultivated so that it is theoretically easier to be introduced to the legendary band. In fact, after their breakup in 1987, there have been no less than four compilations of the Smiths music that were put together over the next twenty years, each having its own positives and negatives, but never really grasping the full breadth of the Smiths full output into one collection. Enter: The Sound of the Smiths, (available as both a one and two disc collection), which was presented to the public as doing the best job of all of the Smiths “hits” compilations (sans Complete) in giving the listener the full experience of essential studio tracks, alongside hidden gems from their single releases.

As a one disc collection, The Sound of the Smiths plays much like any typical greatest hits package ready for mainstream consumption, collecting most of the bands biggest hits and celebrated songs into a chronologically ordered, and supremely generous 23 song set that traces the evolution of the band throughout their career. Included are a good amount of tracks from the band’s early years, highlighted by the incredibly bouncy bass lines of “This Charming Man,” the winding screeching classic “How Soon is Now?” and the fast-paced jangle of “William, It Was Really Nothing.” Three tracks from their second studio effort, Meat is Murder follow, including the strongest song from that album, “The Headmaster Ritual,” which can be considered the most standard archetype of most songs of the Smiths catalog. It features the classic Smiths sound: Johnny Marr’s legendary ringing Rickenbacker is front and center, alongside Morrissey’s morose verse lyrics about having bruises “bigger than dinner plates” and nonsensical echoing chorus “na-na-nas,” play off each other flawlessly. Most would agree that the year 1986 was the most productive and creative year of the Smiths’ short career, and rightfully so, many tracks released that year play a large role in the second half of the first disc. This include no less than three absolutely essential tracks (including the rolling “Bigmouth Strikes Again,” and the masterful “There is a Light That Never Goes Out”) from their studio masterpiece, The Queen is Dead, which are placed rightfully alongside the band’s two strongest single releases, “Panic” and “Ask.” Both of these latter tracks stand out as not only highlights on this compilation, but even in the bands entire catalog because of their incessant guitar lines which are made even richer and fuller by the addition of an additional guitarist, Craig Gannon. These two tracks are pure guitar pop at its absolute finest, full of handclaps, shouting choruses, shuffling beats, and the Smiths distinctive melodic guitar lines at their peak. The first disc is rounded out with tracks from their final album, Strangeways, Here We Come, which, despite featuring great songs like the string heavy “Girlfriend in a Coma,” finds the band trying faltering only slightly, most notably including three songs “You Just Haven’t Earned It Yet, Baby,” “Shoplifters of the World Unite,” and “Sheila Take A Bow,” which despite being solid songs individually, almost run together into one because of their similar tones, while the final two tracks end the first disc on a slightly lower note, not matching up to the heights of many of the previous tracks.

The second disc on The Sound of the Smiths is a much more hodge-podge collection of tracks, wildly mixing live takes (which do not often grab the listener’s attention), alternate takes, demos, and a collection of some the B-sides of many of the singles presented on the first disc. Where as the first disc in this set was full of essential songs, the second disc is for devoted listeners and fans only, combining many of the tracks from Hatful of Hollow and especially Louder Than Bombs into one place. As is to be expected, the highlights on the second disc are much fewer and farther between. Surprisingly, the opening track, “Jeane,” which isn’t included on any other compilation to date, is an unexpected, lively highlight that introduces the second disc quite well, giving hope and promise to those digging deeper into the Smiths backlog of forgotten songs, and deeper album cuts. Other wonderful pieces include the gentle acoustic strumming of “Please, Please, Please, Let Me Get What I Want,” where Morrissey stands up to the unspecified injustices in his life by straight up begging for what he deems as fair, and on “Half a Person,” Morrissey gently asks “if you have five seconds to spare/then I’ll tell you the story of my life” despite spending “six full years of my life on your trail.” It is quite the contrast, a devotion of sacrificing anything and everything, despite being “sixteen, clumsy, and shy,” and a classic example of the wonderful wordplay that Morrissey often displayed in his lyrics via his nearly operatic voice.

On the whole, the Smiths created about seventy original compositions (not including live versions) over their five years together, and this collection “selectively” picks out about forty of them, so as the title reads, it does do a pretty extensive job of conveying “The Sound” of the Smiths to a new listener, although there are noticeable, inexplicable absences (see: “Reel Around the Fountain,” “Frankly Mr. Shankly”). While the two disc collection could have been better organized and thoughtfully put together (especially the second disc), the collection on the whole is the best hits and B-sides compilation that one could listen to. The Sound of the Smiths provides enough meat on its bones to be a worthwhile listen for those looking for a few simple pop hooks, the musical roots that led to the beginning of Britpop and indie, or how the band so gracefully continued the tradition of melodic British guitar rock throughout the middle part of the eighties in their own way. The Smiths always wanted to be larger than life, a band who could reach as many people as the Beatles, while still remaining loyal and faithful to the independent music scene from which they cultivated their sound. Perhaps the pressure of “the 21st century breathing down (their) necks” eventually played a part in leading to their ultimate demise – but whatever the case may be, The Smiths’ aspirations to be one of the biggest bands in the world certainly adds more to their lore. As Morrissey once sang, “I want to go down in musical history,” and if the alternative and indie music of the last thirty years has any say in the matter, the Smiths certainly accomplished that goal.

ZackSh33

..::TRACK-LIST::..

1. Hand In Glove 3:17
2. This Charming Man 2:41
3. What Difference Does It Make? (Peel Session Version) 3:12
4. Still Ill 3:20
5. Heaven Knows I'm Miserable Now 3:34
6. William, It Was Really Nothing 2:10
7. How Soon Is Now? (12" Version) 6:45
8. Nowhere Fast 2:36
9. Shakespeare's Sister 2:08
10. Barbarism Begins At Home (7" Version) 3:49
11. That Joke Isn't Funny Anymore 3:51
12. The Headmaster Ritual 4:51
13. The Boy With The Thorn In His Side 3:15
14. Bigmouth Strikes Again 3:12
15. There Is A Light That Never Goes Out 4:03
1. Panic 2:19
17. Ask 3:14
18. You Just Haven't Earned It Yet, Baby 3:33
19. Shoplifters Of The World Unite 2:56
20. Sheila Take A Bow 2:41
21. Girlfriend In A Coma 2:02
22. I Started Something I Couldn't Finish 3:47
23. Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me 3:09

Track 1 is the 7" version originally issued on the Hand In Glove single (RT131).
Track 2 originally issued on the This Charming Man single (RT136).
Track 3 originally issued on the Hatful Of Hollow compilation (Rough 76).
Track 4 scheduled as 4th single. Issued on the Still Ill / You've Got Everything Now as DJ 'A' label promo (R61DJ).
Track 5 originally issued on the Heaven Knows I'm Miserable Now single (RT156).
Track 6 originally issued on the William, It Was Really Nothing single (RT166).
Track 7 originally issued on the How Soon Is Now? 12" (RTT176).
Track 8 originally issued on the Meat Is Murder album (Rough 81).
Track 9 originally issued on the Shakespeare's Sister single (RT181).
Track 10 originally issued on the German Barbarism Begins At Home / Shakespeare's Sister 12" (RTD021) and the Italian Barbarism Begins At Home / Shakespeare's Sister 7" (VIN-45148).
Track 11 is the 7" version originally issued on the That Joke Isn't Funny Anymore 7" single (RT186, but misprinted as RH186 in the booklet).
Track 12 originally issued on the Dutch The Headmaster Ritual single (MD5295).
Track 13 originally issued on the The Boy With The Thorn In His Side single (RT191, but misprinted as RH191 in the booklet).
Track 14 originally issued on the Bigmouth Strikes Again single (RT192, but misprinted as RH192 in the booklet).
Track 15 originally issued on the The Queen Is Dead album (Rough 96).
Track 16 originally issued on the Panic single (RT193).
Track 17 originally issued on the Ask single (RT194, but misprinted as RH194 in the booklet).
Track 18 originally projected as single RT195 and issued on the The World Won't Listen compilation (Rough 101). Duration incorrectly given on release as 4:03.
Track 19 originally issued on the Shoplifters Of The World Unite single (RT195).
Track 20 originally issued on the Sheila Take A Bow single (RT196).
Track 21 originally issued on the Girlfriend In A Coma single (RT197).
Track 22 originally issued on the I Started Something I Couldn't Finish single (RT198).
Track 23 is the 7" version originally issued on the Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me 7" (RT200).

https://www.youtube.com/watch?v=4PIi1LWkfDE

54

Zespoły / TRK PROJECT - ODYSSEY 9999 (2023) cz.1

« dnia: Styczeń 31, 2024, 18:35:08  »

TRK PROJECT cz.1

Tym razem ponad dwa lata musieliśmy czekać na nowe wydawnictwo sygnowane nazwą tRKproject. Nie znaczy to, że jego lider, Ryszard Kramarski, zwolnił tempo swoich prac. Czas pomiędzy piątą a szóstą płytą projektu wypełniło komponowanie materiału na album Millenium („Tales From Imaginery Movies” (2022)) oraz na przywrócenie z niebytu szyldu Framauro, pod którym wydał dwa niezwykle ciekawe krążki – „My World Is Ending” (2022) oraz tegoroczny „Alea Iacta Est”. Ukazało się także wznowienie poprzedniej płyty tRKproject „Books That End In Tears” w wersji jednodyskowej z duetami wokalnymi Karoliny Leszko i Dawida Lewandowskiego. Trzy z powyższych pozycji ukazały się także na winylach, czyli o żadnym lenistwie nie może być mowy.

Rzut oka na okładkę „Odyssey 9999” od razu zwiastuje zmiany. Obraz zdobiący front wydawnictwa, a także pozostałe grafiki (do każdego utworu powstała ilustracja) wypełniające 16 stron książeczki umieszczonej w digipacku, to dzieło Marcina Chlandy, który do tej pory współpracował z Kramarskim przy powstawaniu teledysków do utworów Framauro i Millenium. Tym samym po raz pierwszy grafiki na płytach projektu nie stworzył Maciej Stachowiak, choć nadal uczestniczył on w pracach nad aspektem wizualnym nadając całości ostateczny kształt.

Największą jednak zmianą w stosunku do poprzednich wydawnictw są osoby wokalistów. Na wszystkich wcześniejszych płytach swoim głosem czarowała Karolina Leszko, a potem dołączył do niej Dawid Lewandowski. Karolina robi coraz większą karierę w muzyce pop i nie do końca dobrze czuje się w klimatach progrockowych, natomiast Dawid został wokalistą… Millenium, zastępując Łukasza Gałęziowskiego. Z tych powodów głosów obojga zabrakło na „Odyssey 9999”. Kto ich zastąpił? Po pierwsze były wokalista Millenium, czyli… Łukasz Gałęziowski, co najlepiej świadczy o dobrych relacjach z liderem grupy. Po drugie… drugi były wokalista najbardziej znanej formacji Ryszarda, czyli Marek Smelkowski (w 2018 roku na krótko przejął mikrofon od Gałęziowskiego i nagrał z zespołem mini album „MMXVIII”). Ale na tym nie koniec. Na albumie pojawia się też śpiewająca Pani. I to nie byle jaka, gdyż swoje ścieżki nagrała, znana z grup Albion i Hipgnosis, Anna Batko. A jakby tego było mało, to mamy tu do czynienia także, po raz pierwszy, z międzynarodową współpracą, bo w dwóch utworach zaśpiewał lider brytyjskiego Galahad, Stuart Nicholson, do czego walnie przyczynił się twórca Małego Leksykonu Wielkich Zespołów, Artur Chachlowski. Przyznacie Państwo, że od tych nazwisk może zakręcić się w głowie?

Na albumie wystąpili także muzycy znani z poprzednich płyt, czyli Marcin Kruczek (gitara solowa), Krzysztof Wyrwa (bas), Grzegorz Fieber (perkusja). Jednak i wśród instrumentalistów pojawiły się „nowe” twarze. Pierwszą z nich jest Piotr Płonka, czyli gitarzysta Millenium. Z tej grupy znany jest też drugi perkusista, Grzegorz Bauer, a zatem na płycie występuje cały skład głównej formacji Ryszarda za wyjątkiem wokalisty (za to mamy tu dwóch jej byłych frontmanów). I jeszcze jedna nowość – na płycie słyszymy też dźwięki saksofonu tenorowego, na którym zagrał Łukasz Płatek (Another Pink Floyd). Tym razem autorem miksu jest Kamil Konieczniak, co też jest nowością jeśli chodzi o krążki wydawane pod szyldem tRKproject (wcześniej pracował przy płytach Framauro i Millenium). Jedna rzecz się nie zmienia – kompozytorem całości materiału, a także odpowiedzialnym za wszystkie partie instrumentów klawiszowych i gitary akustycznej jest oczywiście Ryszard Kramarski, który dodatkowo zagrał też na gitarze rytmicznej pozostawiając Piotrowi i Marcinowi pole do popisu w solówkach. Nie zmienił się także autor tekstów. Od kilku płyt wszystkich formacji Ryszarda za warstwę liryczną odpowiada Zdzisław „The Bat” Zabierzewski, w których wykorzystuje także pomysły i fragmenty tekstów lidera.

Większość (wyjątek stanowi „Sounds From The Past”) albumów Projektu to muzyczne interpretacje różnych pozycji literackich. Nie inaczej jest także i tym razem, gdyż Ryszard i Zdzisław wzięli na warsztat dzieło Homera „Odyseja”. Jednak akcja przedstawiona na płycie została przeniesiona ze starożytnej Grecji w kosmiczną przestrzeń w dalekiej przyszłości, do roku 9999.

Kapitan Odyseusz po zdobyciu planety Troi wyrusza w długą podróż na swoją rodzinną planetę Itaka do swojej ukochanej żony Penelopy. Wraz z kompanami wsiadają na pokład dwunastu statków kosmicznych – „Twelve Spaceships”. Właśnie taki tytuł nosi otwierające całość nagranie. I od razu możemy usłyszeć jak wypada pierwsza brytyjsko-polska kooperacja w karierze Ryszarda. Stuart Nicholson opowiada swym głosem o początku morderczej podróży:

“The war is over and Troy has fallen now

Ten long years of combat

it's levelled to the ground

Let us get ready just to start our journey home

We've been waiting such a long time

Twelve vessels are to take us to our zone

To sweet Ithaca

All the cosmic signals will help us navigate

Find another time-warp to cross the astral gate

We're setting out to be back in outer space

And the sky is never starless

While we are jumping into hyperspace

Twelve spaceships, stellar men-of-war

Hurtling through the void

New adventures call

The universe unfolds”.

Początek jest iście filmowy (podobnie jak na ostatniej płycie Millenium). Mamy tu charakterystyczne brzmienia klawiszy, które wspaniale budują klimat wraz z dołączającymi stopniowo do nich basem, gitarą rytmiczną i perkusją (tu zasiadł za nią Grzegorz Bauer). Słychać też intrygujący motyw klawiszowy, a w nośnym refrenie do głosu dochodzą organy Hammonda. Gdzieś w połowie mamy wyciszenie, w którym Marcin Kruczek czaruje krótkim solo, a towarzyszy mu saksofon Łukasza Płatka. Głos Stuarta jest tu nieco z tyłu. Znalazło się też miejsce dla wokalizy w jego wykonaniu. Po tym fragmencie przychodzi czas na właściwy popis Marcina, a po chwili także Łukasza. Końcówka jest wyciszona z delikatnym głosem Stu na klawiszowym tle.

Początek albumu wbija w fotel, ale to co dzieje się na drugiej ścieżce („Penelope”) to po prostu czysta bajka! Fortepian plus delikatne smyki i bas bezprogowy oraz głos… Jedyny, niepowtarzalny, należący do Ani Batko, która śpiewając o tytułowej Penelopie idealnie oddaje uczucie tęsknoty za ukochanym, ale także obawę, że może go po tylu latach nie poznać…

“Her heart is filled with hope

At night she cries

Dark fires glow and fade out

In her eyes

Some hunches tell her

That this man's alive

But she can never

See through time

The yearning is so deep

It won't stop now

She wishes he were right here

In her arms

Each passing morning

She feels more in love

"when your heart's burning turn it off!"

Only you

Know me best

Only you

Kiss my breasts

Without you

I'm a ghost

I get lost

I love you”.

Także i tu dostajemy wyśmienitą porcję smakowitej gry na gitarze w wykonaniu Marcina, przy którym w tle pobrzmiewa prosty, acz zapadający w pamięć, klawiszowy motyw, a wszystko to opływające przepysznym basowym sosem i spięte perkusyjnym podkładem w wykonaniu Grzegorza Fiebera. W końcówce mamy powrót do nastroju z początku – fortepian, smyki, bas i głos. Ten głos.

Była ballada, pora więc na coś szybszego. Odyseusz trafia na planetę cyklopów i wchodzi do jaskini Polifema, gdzie zostaje uwięziony wraz z załogą. To temat nagrania numer trzy – „Cyclops Cave”. Tym razem za mikrofonem staje Łukasz „Gall” Gałęziowski i jemu przypadła rola opowiedzenia o tym jak podstępem udaje mu się uwolnić z, wydawałoby się, sytuacji bez wyjścia. Szczególnie przypadł mi do gustu końcowy fragment, którym jest dialog pomiędzy wyswobodzonym a jego oprawcą:

“Who?...

-What is your name?

-I'm Nobody

-You're in my cave

-I can't be killed... I'm nobody

What is your name?

-I’m Odysseus”.

To ostatnie zdanie, wypowiedziane z pogłosem, zamyka song, ale wcześniej możemy podziwiać pierwsze na płycie solo Piotra Płonki, a także popis Ryszarda na Hammondach i, po drugim refrenie, kolejną partię solową Marcina.

Za nami trzy ścieżki i troje wokalistów. Pora by zaśpiewał ten czwarty, Marek Smelkowski. Jemu przypadła rola opowiedzenia o klątwie czarodziejki Kirke („The Curse Of Circe”) z planety Ajai, która zamieniła załogę Odyseusza w trzodę:

“Another planet just appeared close ahead

Its sun shone brightly burning in the dark

We were to meet the queen of that magic world

She changed atomic structures with her charm

That witch was cruel and pretty

And Circe was her name

She turned some of our people

Into swine one day

She'd expected us to come

She imprisoned us in time

Then Odysseus drew his sword

"You want war? – you will have war!"

The curse of Circe

Took our freedom, caused our rage

We had to break the journey

Save our friends”.

Zaczyna się niczym nagranie muzyki elektronicznej z lat 70., ale po chwili za sprawą krótkiego ostrzejszego wejścia gitary wracamy we współczesne progresywne rejony. Charakterystyczny głos Marka i jego drapieżna miejscami interpretacja tekstu idealnie korespondują z partiami gitarowymi Ryszarda i Marcina (ten drugi prezentuje tu najbardziej zadziorne solo), a całość spaja potężne brzmienie sekcji rytmicznej Wyrwa – Bauer.

Drugą stronę albumu rozpoczyna utwór, który został przedstawiony światu jako pierwszy, czyli „The Killing Songs Of Sirens”. To drugi moment, w którym na płycie pojawia się Piotr Płonka serwując nam wyśmienite solo na wstępie i równocześnie drugie nagranie, w którym swoim głosem czaruje Ania Batko. Ścieżki z jej wokalem miejscami są powielone, co daje wyśmienity przestrzenny efekt, a jej przedstawienie warstwy lirycznej u niejednego fana spowoduje, że da się uwieść niczym żeglarze (czy też kosmiczni podróżnicy) śpiewem syren:

“The killing songs of sirens

That gentle kind of violence

On Planet Oceanis

You don't know what your plan is

The killing songs of sirens

So nicely break the silence

Attract you to their islands

So as to make you see your final moments

The killing songs of sirens”.

Słowa te wybrzmiewają w refrenie, w którym w tle słychać gitarę akustyczną, a bas pięknie eksploruje niskie tony. Wartym wspomnienia jest też kolejna wokaliza skompilowana z sampli połączona z gitarowym motywem w wykonaniu Ryszarda oraz popis Marcina, który doprowadza nagranie do finału.

Płyta jest tak skonstruowana, że zarówno na stronie A jak i B wydania winylowego (które ukaże się pod koniec tego lub na początku następnego roku) jako drugą otrzymujemy balladę. Tu jest nią „Calypso Nimph”, czyli opowieść o uwięzieniu Odyseusza na 7 lat przez piękną nimfę wspaniale zinterpretowana wokalnie przez Marka Smelkowskiego:

“Seven years have passed

Why can't I go back

To my home and my lovely wife?

Sweet Calypso, why

Won't you bid me goodbye?

We must part or we shall cry!

You're a gorgeous nymph

I'm a stranger here

Even though I’ve been here so long

Do not get me wrong

But i don't belong

To your world, Calypso Nymph

Calypso Nymph...”.

55

Zespoły / TRK PROJECT - ODYSSEY 9999 (2023) cz.2

« dnia: Styczeń 31, 2024, 18:29:49  »

TRK PROJECT cz.2

Podobnie jak w “Penelope” i tu na początku króluje fortepian, któremu towarzyszy gitara akustyczna oraz nastrojowa sekcja rytmiczna. W refrenie Ryszard dołącza z gitarą elektryczną, a po nim Marcin prezentuje cudownej urody solo, którego nie powstydziliby się Gilmour z Latimerem.

Było łagodnie, a teraz pora na jedno z najbardziej dynamicznych nagrań – „Ithaca”. Soczysty bas Krzysztofa, precyzyjna gra Grzegorza Fiebera na perkusji, gitarowy wstęp Ryszarda, a po nim pierwsze solo Marcina. Po pierwszym refrenie słyszymy krótkie solo na Hammondach, słowom śpiewanym przez Łukasza Gałęziowskiego: “So the game's begun and the champion's won. King Odysseus brave. The throne is his again” towarzyszy interesujące klawiszowe zagranie, po którym ponownie na scenę wkracza Marcin ze swoją gitarą.

Podróż Odyseusza zakończyła się. Nareszcie mógł wziąć w ramiona swoją ukochaną żonę Penelopę, a dzięki swemu sprytowi pozbył się wszystkich uzurpatorów czyhających na jego tron. W pełniącym rolę intro nagraniu „Twelve Spaceships” zaśpiewał Stuart Nicholson i on też ubarwia swym głosem epilog w postaci pieśni „Odysseus”:

“Ten years of adventure came to a happy end

And Odysseus got back to his faithful wife

He was a valiant chief and such a loyal friend

We felt proud he'd stayed alive



Captain, stop your spaceship, we are home at last

Home at last

It's time to cool the engines, bow down to the stars

to the stars”.

Początkowo jej warstwa muzyczna opiera się na brzmieniach fortepianu i gitary akustycznej połączonych z subtelnym klawiszowym tłem. Po chwili dołącza Łukasz Płatek ze swoim saksofonem tenorowym oraz millenijna sekcja rytmiczna. Śpiew Stuarta w zwrotkach jest bardziej spokojny, nastrojowy, by w refrenie minimalnie przybrać na sile. Mamy tu miejsce na wyciszenie z piękną partią fortepianu spowitą podkładem zagranym na gitarze akustycznej oraz, w dalszym fragmencie, zagrywki Marcina towarzyszące wokaliście, które potem przyjmują postać, ostatniej już na płycie, solówki. W finale słyszymy ponownie fortepian, a Stuart kończy opowieść żegnając się ze słuchaczami:

“The mist of time will cover and erase

The memories of what was yesterday

We shall be gone forever in a while

The journey's over, so goodbye”.

To już szósta pozycja w dyskografii tRKproject. Ryszard Kramarski przyzwyczaił nas, że każda płyta tej formacji trzyma wysoki poziom. Nie inaczej jest i tym razem. Powiem więcej, tu szef Lynx Music wszedł na jeszcze wyższy poziom. To najdłużej dopieszczana płyta w całej jego karierze. Powstawała od stycznia do sierpnia tego roku, zaangażowana została największa liczba muzyków od czasu debiutu Millenium z 1999 roku. Co warte podkreślenia, ilość zdecydowanie przełożyła się na jakość. Ryszard potrafił okiełznać te wszystkie osobowości i stworzyć niezwykle spójne i bardzo przejmujące dzieło zarówno pod względem wykonawczym jak i produkcyjnym, gdzie jedna pieśń płynnie przechodzi w kolejną. To także fantastycznie (to dobre słowo) dopracowane wydawnictwo pod względem wizualnym. Każda z grafik Marcina Chlandy to majstersztyk sam w sobie, począwszy od frontu okładki, przez jej rewers, aż po niesamowite ilustracje stworzone do poszczególnych utworów. Nie będę się tu o nich rozpisywał, niech każdy zobaczy to na własne oczy. Ja mogę zapewnić, że warto. Już czekam na edycję winylową, bo tam te dzieła zabłysną w należnym im formacie.

Ryszard zebrał niesamowitą plejadę uznanych gwiazd rodzimego (i nie tylko) prog rocka i z ich pomocą stworzył wspaniały koncept, który bez wątpienia zapisze się dużymi literami w annałach muzyki progrockowej. To jedna z najciekawszych pozycji w całej jego dyskografii firmowanej nazwami Millenium, Framauro i tRKproject i zaryzykuję stwierdzenie, że obok debiutu („The Little Prince”), do którego mam niesamowity sentyment, to najlepsze dzieło tej ostatniej formacji. Ciężko to będzie przebić, ale lider tych wszystkich grup nie raz udowodnił, że słowo niemożliwe dla niego nie istnieje. O tym przekonamy się zapewne za jakiś czas, a tymczasem polecam włączyć opowieść o Odyseuszu i jego niesamowitej determinacji, by wrócić do swojej ukochanej Penelopy. Bo poza przedstawieniem przygód, jakie spotkały kapitana kosmicznego statku, to przede wszystkim jest niesamowita miłosna historia namalowana pełną paletą progrockowych barw. Na dodatek zakończona happy endem. Na mojej prywatnej liście wskakuje do najbardziej ścisłej czołówki ulubionych płyt tego roku.

Tomasz Dudkowski

Od lat śledzę muzyczną działalność Ryszarda Kramarskiego recenzując na naszych łamach kolejne wydawnictwa jego formacji i projektów. Nie ukrywam też, że do wielu z tych albumów, czy nagrań mam spory sentyment i chętnie do nich wracam. Niemniej od jakiegoś czasu już nie czekam na kolejne wydawnictwa tego krakowskiego artysty z wypiekami na twarzy. Być może to efekt jakiejś wewnętrznej zmiany i poszukiwania w muzyce pewnej odmienności, a tym samym swoistego znużenia materiału. A może najzwyczajniej przesytu, wszak nie da się ukryć, że Kramarski jest niezwykle pracowity i płodny jeśli chodzi o kolejne wydawnictwa. A te, publikowane dość regularnie pod szyldem Millenium, tRKproject czy Framauro, wielkiej stylistycznej rewolucji nie przynoszą. Tym bardziej, że w poszczególne przedsięwzięcia zaangażowani są często ci sami muzycy.

Mimo tego, ostatnie wydawnictwo tRKproject jest warte zauważenia i to z kilku powodów. Zacznę jednak od pewnych pryncypiów. To już szósta płyta w dorobku tego solowego projektu lidera Millenium, która tradycyjnie jest konceptem opartym na znanej literackiej pozycji. Tym razem Kramarski sięgnął po Homerową Odyseję, osadzając wszak słynny powrót Odyseusza do swojej wiernej żony Penelopy w… przyszłości. Stąd tytuł Odyssey 9999 i naprawdę atrakcyjna, mocno futurystyczna, szata graficzna z pracami Marcina Chlandy. Wielkich zaskoczeń nie ma też jeśli chodzi o muzykę. To w dalszym ciągu neoprogresywny rock utrzymany w nieśpiesznych tempach z doskonale znanymi już z twórczości Ryszarda Kramarskiego zagrywkami i rozwiązaniami. Ładnymi i ciepłymi melodiami oraz fajnymi solowymi popisami gitarowymi, które tym razem wydobywają ze swoich instrumentów Marcin Kruczek (co oczywiste) ale też i... znany z Millenium, Piotr Płonka. Przy tej okazji, warto wspomnieć, że na Odyssey 9999 pojawia się w komplecie niedawny – chciałoby się napisać „żelazny” – skład Millenium, który trzy lata temu nagrał album The Sin.

Co w takim razie podnosi wartość tego wydawnictwa? Zaskakujący goście i kompozycje, w których się pojawiają. Zacznę od wokalisty Galahad, Stuarta Nicholsona, który śpiewając w otwierającym całość Twelve Spaceships i zamykającym płytę Odysseus, niejako spina płytę pewną klamrą. Do tego, sympatycznie jest posłuchać Stu, obdarzonego wszak bardzo specyficzną barwą głosu, w kompletnie odmiennym, muzycznym entourage’u. Ucieszyłem się ogromnie, że po kilku latach przerwy u boku Kramarskiego usłyszałem mojego ulubionego wokalistę Millenium, Łukasza Gałęziowskiego. Niewątpliwie, jego partie w Cyclops Cave i Ithaca są ozdobą tych kompozycji. Największą jednak wartością dodaną tej płyty jest wokalistka Anna Batko (Albion, Hipgnosis) i jej kreacje w Penelope i The Killing Songs of Sirens. Szczególnie ten pierwszy utwór jest prawdziwą perłą albumu! Cudowne wokalizy (ze stylowym pogłosem) położone na delikatnej figurze pianina w tle, z lekko budzącym się basem, po prostu urzekają, tworząc niezwykły, oniryczny klimat. Skumulowane emocje w pewnym momencie wybuchają wraz z wejściem perkusji i malowniczym solo Marcina Kruczka. Gwoli pewnego kronikarskiego obowiązku dodam tylko, że na płycie mamy jeszcze czwartego wokalistę, Marka Smelkowskiego (ex-Millenium), którego zawsze będę wiązać z ujmującymi interpretacjami na albumie Krzysztofa Lepiarczyka, Jakżeż ja się uspokoję… Calypso Nymph, w którym się tu pojawia, jest chyba drugim, po Penelope, moim ulubionym utworem.

To dobry album, w naszej ArtRockowej skali przyporządkowany liczbie 7. Jednak dla fanów twórczości tego krakowskiego projektu, myślę że 9 będzie pewnym minimum. Bo to naprawdę jeden z najlepszych krążków nagranych przez tRKproject. Zatem… „krakowskim targiem” dam osiem gwiazdek. I polecam rzecz Państwa uwadze.

Mariusz Danielak

WOW co za okładka! To pierwsza myśl, która pojawiła się w mojej głowie, gdy światło dzienne ujrzały informacje o „Odyssey 9999”, czyli nowym wydawnictwie TRK PROJECT. To bez wątpienia jedna z najciekawszych okładek płyt spośród tych, które wyszły nakładem Lynx Music… a to dopiero początek, bo każdemu utworowi towarzyszy dedykowana grafika i one robią nie mniejsze wrażenie!

Skoro była mowa o stronie wizualnej to przejdźmy do sedna, czyli muzyki, bo to jednak ona odgrywa tu najistotniejszą rolę. Zaszły pewne zmiany. Nie ma już Karoliny Leszko ani Dawida Lewandowskiego (został wokalistą Millenium), a więc osób, które do tej pory odpowiadały za partie wokalne na albumach projektu. Mamy za to gości, a są nimi: Ania Batko (Albion, Hipgnosis), Stuart Nicholson (Galahad), Marek Smelkowski (Padre, przez krótki czas śpiewał też w Millenium) oraz Łukasz Gałęziowski (wieloletni wokalista Millenium). Znakomicie wypadły zaśpiewane przez Anię Bato a „Penelope” i „The Killing Songs Of Sirens” to popis jej kusztu wokalnego. Oba klimatyczne i nastrojowe a drugi z wymienionych z kapitalnych refrenem. Podobnie ma się rzecz z „The Curse Of Circe” oraz „Calypso Nymph” gdzie swojego głosu użyczył Marek Smelkowski. To, że ma niezwykły głos to wiadomo nie od dziś, ale w połączeniu z dynamicznym a momentami wręcz agresywnymi dźwiękami „The Curse Of Circe” stworzył on mieszankę iście wybuchową (w mojej ocenie to najlepszy utwór na płycie). Dla odmiany „Calypso Nymph” cudownie buja. „Cyclops Cave” i „Ithaca” to czas Łukasza Gałęziowskiego i uświadamiają one słuchaczowi jak bardzo brakuje go w Millenium (nie żebym nie lubił głosu Dawida bo to dobry wokalista, ale Gal to Gal). Moc w głosie i ekspresja w nieco dynamiczniejszych utworach to jego znak rozpoznawczy. Na koniec zostawiam Stuarta Nicholsona, który pojawił się w otwarciu i zamknięciu wydawnictwa, czyli utworach „Twelve Spaceships” oraz „Odysseus”. To porządne utwory, godne swojego miejsca na tym wydawnictwie, choć muszę przyznać, ze pozostałe jednak nieco bardziej do mnie trafiły.

Płyta, jak zwykle dla Lynx Music, nienagannie brzmi a to co wyprawia tu duet gitarowy Marcin Kruczek, Piotr Płonka to miód dla fanów pięknych solówek. Swoje dokłada też Łukasz Płatek, który zagrał tu na saksofonie.

„Odyssey 9999” to kawał muzy. Może i najlepszy album TRK PROJECT. Zaproszeni goście jak i ojciec założyciel, Ryszard Kramarski zrobili robotę i wiem, że będę do niego wracał.

Piotr Michalski

56

Zespoły / TRK PROJECT - ODYSSEY 9999 (2023) cz.3

« dnia: Styczeń 31, 2024, 18:21:42  »

TRK PROJECT cz.3

A Polish artist that I've only just become aware of despite the fact that he's been active in Prog World since the 1990s (as founder of both FRAMAURO, in 1996, and MILLENIUM in 1999), this is Ryszard's seventh studio release under the Project format since 2016!
1. "Twelve Spaceships" (7:20) intriguing opening: almost cinematic, but then it coagulates into what sounds like a clone of IQ (with some awkward compression of lead singer Stuart Nicholson (GALAHAD)'s voice); where's the magic? It drags! It's formulaic! And, where's the passion? the enthusiasm? The DAVE GILMOUR imitation guitar solo in the sixth minute is weak and the sax that follows feels second row (unimaginative). (12.75/15)

2. "Penelope" (4:40) delicate piano and shamisen (?) provide a pensive, emotional fabric upon which Ania Batko sings. It's a very powerful, very emotional vocal--one that starts out sounding very much like the delicate side of KATE BUSH but then becomes more PAT BENETAR-strong with the more forceful phrases. Fretless bass and drums join in while Ania amps up and then Ryszard delivers a top notch electric guitar solo. Ania closes out the song with a return to the delicate, soft, Kate Bush-like voice of the opening. A beautiful, almost perfect song. (9.5/10)

3. "Cyclops Cave" (5:30) opens with a nice even-keeled classic rock foundation over which guest Piotr Płonka (MILLENIUM) solos on an electric guitar for the first minute. Vocalist of Millenium lead vocalist and long-time contributor to Ryszard's solo project, Łukasz Gałęziowski, enters to sing in a standard 1980s classic rock voice. Hammond organ solo over piano and rock rhythm section before coming back for the singing motif. Łukasz' voice is strong but fairly locked into a one-note monotone for much of the song. Ryszard gets the guitar solo in the third instrumental passage--which pretty much closes out the song. (8.66667/10)

4. "The Curse of Circe" (6:10) a fairly steady musical form over which another Millenium singer, Marek Smelkowski sings. Marek has a more variable approach to singing than his bandmate Łukasz Gall--more rock and metal-flexible--but a slightly thinner voice. Still, he does a nice job on what turns out to be a solid yet uneventful song. (Words/lyrics don't click with me. Sorry!) (8.66667/10)

5. "The Killing Songs of Sirens" (6:50) Female vocalist Ania Batko graces us with her presence over this heavier yet equally-straightforward rock song. Ania's vocalise over the muted guitar chord play between verses is quite lovely--my favorite parts of the song. Unfortunately, the melody lines given to Ania's vocal are almost as dull and soporific as the music beneath. Yet another replication of a David Gilmour guitar solo in the sixth and seventh minutes only serves to rankle me. (13.125/15)

6. "Calypso Nymph" (5:15) another plodder given to Marek Smelkowski to sing over. Some nice extended bluesy guitar soloing in the third minute. Again, I wish word comprehension came more naturally to me (and these singers have excellent command of my own native English language!) In the end, it's just another set of nice, clear performances of what sounds like a 1980s rock ballad. (8.5/10)

7. "Ithaca" (5:00) Łukasz "Gall" is back for the lead vocal on this one. For some reason some of the instrumental sounds here (acoustic guitar, synths, Tony Levin-like bass, piano, sax) give this song a more delectable, interesting palette to my ears. Łukasz' voice sounds a little more vulnerable here--which feels good: gives him a more human element with which to connect. Hitting a higher range at the end of the some of the verses makes him sound as close to Peter Nicholls as Stuart Nicholson does. (Why is the IQ sound--and especially the Peter Nicholls voice sound--so attractive to so many bands?) (8.75/10)

8. "Odysseus" (7:04) Gently chord-played piano and strummed acoustic guitar are soon joined by the rhythm section and a bombastic saxophone solo. Entering in the second minute, Stu Nicholson's treated voice sounds a bit more vulnerable and interesting here than on "Twelve Spaceships" though he still tends to sing as if he comes from the PETER NICHOLLS school of NeoProg vocals: almost monotone. I resent the use of the melody lines (and musical chord progression to match) from Neil Young's "Cortez the Killer" for the lead singer's melody and phrasing during the verses. And then, to rub salt into the wound, Ryszard's guitar solo note choices are also borrowed from the same song (though here slipping and sliding into many of David Gilmour's sounds and tricks--especially from "Comfortably Numb"). (12.75/15)

Total Time 47:49

I mean, it's good, solid rock, but it's nothing new or exciting and often feels "borrowed" or perhaps (to give Ryszard some credit) bled over from rote muscle memory (from many years of knowing and practicing Dave Gilmour's music and guitar solos). B/four stars; I have no doubt that this would be a nice addition to any NeoProg lover's music collection.

BrufordFreak

..::TRACK-LIST::..

1. Twelve Spaceships 7:20
2. Penelope 4:40
3. Cyclops Cave 5:30
4. The Curse Of Circe 6:10
5. The Killing Songs Of Sirens 6:50
6. Calypso Nymph 5:15
7. Ithaca 5:00
8. Odysseus 7:04

..::OBSADA::..

Ryszard Kramarski - keyboards, acoustic & electric guitars
Marcin Kruczek - guitars
Krzysztof Wyrwa - bass, fretless
Grzegorz Fieber - drums (2,3,5,7)

With:
Stuart Nicholson - vocals (1,8)
Ania Batko - vocals (2,5)
Marek Smelkowski - vocals (4,6)
Łukasz Gałęziowski - vocals (3,7)
Piotr Płonka - guitar solo (3 first solo, 5 first solo)
Grzegorz Bauer - drums (1,4,6,8)
Łukasz Płatek - tenor saxophone (1,8)

https://www.youtube.com/watch?v=QtNAOHwBss0

57

Zespoły / ACID COBRA - PETRIFIED MINDS (2012)

« dnia: Styczeń 30, 2024, 21:08:04  »

ACID COBRA

Perełka wśród psychodelicznych publikacji!
'Petrified Minds' to wybitne, subtelnie efektowne dzieło wyjątkowego muzyka!

FA

Amaury Cambuzat (ULAN BATOR, Faust) a.k.a. ACID COBRA 'Petrified Minds' CD: Another label-share release, this time by Amaury's own imprint, Acid Cobra, and UK-Lumberton LTD label + USA-based Yesmissolga, bringing the latest collection of solo works by this Ulan Bator founder, Faust member and occasional collaborator with Jean-herve Peron. Fusing wiry yet strong songcraft with the fainrest whiff of psychedelia, a dash of avant-weirdness and fervent post-punk sensibilities, this album catches some of Amaury's most focussed work so far. Released in an edition of 300 in November 2012.

Amaury Cambuzat (ULAN BATOR, Faust) a.k.a. ACID COBRA „Petrified Minds” CD: Kolejne wydawnictwo wydane we współpracy z wytwórnią, tym razem nakładem własnego wydawnictwa Amaury, Acid Cobra i brytyjskiej wytwórni Lumberton LTD + amerykańska Yesmissolga, zawierająca najnowszą kolekcję solowe utwory założyciela Ułan Bator, członka Fausta i okazjonalnego współpracownika Jean-Herve Perona. Łącząc żylasty, ale mocny śpiew z najdelikatniejszym powiewem psychodelii, odrobiną awangardowej dziwności i żarliwą post-punkową wrażliwością, album ten ukazuje niektóre z najbardziej skupionych dotychczas dzieł Amaury'ego. Wydany w nakładzie 300 egzemplarzy w listopadzie 2012 roku.

..::TRACK-LIST::..

1. Il y a des cowboys! 04:46
2. Two Freaks 03:30
3. Dusseldorf 04:20
4. Donkeys 01:48
5. The Court Of Miracles 02:13
6. Mattinata 02:26
7. Les Esprits Pétrifiés 02:14
8. San Lorenzo 02:28
9. Space Trip 02:38
10. I Had a Dream 05:20
11. Texan Sunset 02:44
12. 101 01:52
13. Calendos-Diablos 03:42

..::OBSADA::..

ACID COBRA (Amaury Cambuzat): acoustic guitars, fields recordings, loops, some vocals, some percussion and paintings!

https://www.youtube.com/watch?v=AbH5lLJJ1Wg

58

YT / Polish garage/big beat 60's mix

« dnia: Styczeń 30, 2024, 16:18:13  »

Polish garage/big beat 60's mix  https://www.youtube.com/watch?v=Pi4a1R4dyJM

1. 0:00 Polanie - Nie wiem sam
2. 2:10 Dzikusy - Na dobre i na złe
3. 4:49 Pesymiści - Mówiłem że ją kocham
4. 7:05 Pięciolinie - Gdy odlatują bociany
5. 9:53 Niebiesko czarni - Czeremcha
6. 12:19 Alibabki & Tajfuny - Dlaczego niedźwiedź w zimę śpi
7. 15:28 Pięć Lini - Na dzikiej plaży
8. 19:15 Czerwone gitary - Tuż przed zachodem słońca
9. 22:22 Czerwono czarni - Nie o tobie dziś myśle
10. 25:17 Ricercar 64 - Dziewczyna którą kocham
11. 27:47 Następcy tronów - Płacz wietnamskich dzieci
12. 30:43 Pięciolinie - Samotność
13. 32:56 Nastolatki - I znów wokół szary dzień
14. 36:17 Polanie - Nie zawrócę
15. 39:15 Kawalerowie - Jeszcze nic o tobie nie wiem
16. 41:39 Czerwono czarni - Przyjdzie kiedyś taki dzień
17. 45:13 Dzikusy - Magdalena
18. 47:48 Dzikusy - Kiedy mówisz coś
19. 50:15 Dzikusy - Stale to samo
20. 53:52 Pięciolinie - Kiedy jestem sam
21. 56:45 Los piranias del baltico - Russia
22. 1:01:40 Trzy korony - Ludzie wśród ludzi

----------------

Polish garage/big beat 60’s mix vol.2 https://www.youtube.com/watch?v=tnj8wHdZhh4

1. 00:00 Pesymiści - Nie powiem ci już nic
2. 02:21 Trubadurzy - Duże M
3. 05:31 Ricercar 64 - Sylwia
4. 08:50 Michaj Burano & Niebiesko-Czarni - Patrina
5. 12:00 Dzikusy - Świat dla ciebie
6. 15:19 Niebiesko-Czarni - Taka jak ty
7. 17:20 Trubadurzy - O bez ciebie
8. 19:28 Szwagry - Dobry rok
9. 21:43 Jacek Lech - Bądź dziewczyną z moich marzeń
10. 23:51 Niemen & Niebiesko-Czarni - Ach jakie oczy
11. 25:48 Tajfuny - Ej ta droga
12. 28:10 Los Piranias Del Baltico - Jenny Jenny
13. 31:44 Michaj Burano & Niebiesko-Czarni - Smutny świat
14. 35:03 - Pięciolinie - Nad morzem
15. 37:35 - Jerzy Kozłowski & Takty - Jesienna noc

-----------------

Polish garage/big beat 60's mix vol.3  https://www.youtube.com/watch?v=JBo1HeuVJkM

1. 00:00 Piotr Szczepanik - Goniąc kormorany
2. 03:06 Chochoły - Naście lat
3. 05:07 Polanie - Wybrałem ciebie
4. 08:45 Kawalerowie - Palcie tylko sporty
5. 11:45 Michaj Burano & Czerwono-Czarni - Lucille
6. 14:22 Pięciolinie - Molly O
7. 16:20 Czesław Niemen - Przyjdź w taką noc
8. 19:35 Kawalerowie - Nigdy już nie wołaj mnie
9. 21:45 Blackout - Te bomby lecą na nasz dom
10. 23:59 Pięć Lini - Dlaczego dziś
11. 26:57 Pesymiści - Nocny spacer
12. 30:27 Dzikusy - Nie będę z tobą dłużej
13. 32:34 Polanie - Fiński nóż
14. 35:25 Siostry Panas & Tajfuny - Jest jak jest
15. 38:19 Kawalerowie - Ja wiem co to znaczy

----------------

Polish garage/big beat 60's mix vol.4  https://www.youtube.com/watch?v=ipLB45F4Tus

1. 00:00 Tajfuny - Przed burzą
2. 02:12 No To Co - Grająca szafa
3. 05:25 Tarpany - Przyjdę do ciebie
4. 08:16 Trubadurzy - Gdy ona mówi tak
5. 10:50 Cykady - Zatańcz ze mną
6. 13:21 Filipy - Tarnów
7. 15:56 Szczepanik&Ricercar 64 - Niedomówienia
8. 18:28 Czerwone Gitary - Licz do stu
9. 20:58 Czarne Golfy - Podrywacze
10. 24:28 Pięciolinie - Bo to był zły dzień
11. 27:15 Czerwono Czarni - Augustyno
12. 29:17 Niebiesko Czarni - Gwiezdny pył
13. 32:20 Korda&Niebiesko Czarni - We say yeah
14. 34:28 Pięciolinie - Koniec lata
15. 37:50 Czerwone Gitary - To nie dla mnie taka dziewczyna
16. 39:50 Śliwki - Nasz XX wiek

-----------

Polish garage/big beat 60's mix vol.5  https://www.youtube.com/watch?v=vGjQi9RHLx0

1. 00:00 Polanie - A ty pocałujesz mnie
2. 02:58 Kawalerowie - Dwudziesty pierwszy raz
3. 05:34 Niebiesko Czarni - Nie pukaj do moich drzwi
4. 07:59 Blackout - Studnia bez wody
5. 11:31 Tramp - Odwiedziny bogini miłości
6. 13:29 Tarpany - Jak Ty
7. 15:29 Pięciolinie - Samotność
8. 17:24 Kawalerowie - Od dzisiaj znów zacznijmy marzyć
9. 19:23 Tajfuny - Niespokojna noc
10. 23:57 Pięć Lini - Posłuchaj co ci powiem
11. 27:27 Czerwono Czarni - My reklamy nie lubimy
12. 30:37 Polanie - Nieprawda
13. 34:53 Tarpany - Wiem, że nie wrócisz
14. 37:54 Pięć Lini - Dlaczego dziś
15. 40:44 Polanie - Dlaczego tak traktujesz mnie
16. 43:24 Pięć Lini - Moja modlitwa

59

Zespoły / SEVEN IMPALE - SUMMIT (2023)

« dnia: Styczeń 29, 2024, 22:29:00  »

SEVEN IMPALE

Długo, bo prawie 7 lat czekaliśmy na powrót norweskiej grupy Seven Impale. Nic dziwnego, w tym czasie wydarzyło się naprawdę wiele. Abstrahując już od pandemicznej przerwy, członkowie zespołu naprawdę nie próżnowali. Zajęci byli życiem… Wokalista/gitarzysta Stian Økland ukończył Akademię Griega jako śpiewak operowy i rozpoczął w tej dziedzinie międzynarodową karierę. Klawiszowiec Håkon Mikkelsen Vinje dołączył do grupy Enslaved. Niektórym urodziły się dzieci, inni kończyli ważne etapy w swoim życiu. Po prostu się działo. Wreszcie teraz, siedem lat po albumie „Contrapasso”, nakładem wytwórni Karisma Records ukazał się wreszcie długo oczekiwany trzeci album zespołu zatytułowany „Summit”.

Kontynuuje on obrany przed laty charakterystyczny styl Seven Impale, łączący w sobie jazz i rock progresywny z wpływami ciężkiego rocka. Wszystko zawarte jest w zaledwie w czterech utworach, w których słychać i czuć przestrzeń oraz wolność tworzenia tak bardzo potrzebną, by urzekać i olśniewać słuchaczy o otwartych uszach. Na „Summit” norwescy muzycy zapuszczają się jeszcze dalej w rejony psychodelicznego/progresywnego rocka, zachowując jednak nienaruszoną własną tożsamość muzyczną zainspirowaną latami 70., analogowym ciepłem i żywą atmosferą. Pod pewnymi względami produkcje Seven Impale mogą kojarzyć się z dorobkiem Jaga Jazzist, Van Der Graaf Generator czy Meshuggah, ale nie jest to na pewno zwykłe naśladownictwo.

Poszczególne fragmenty płyty są konsekwentnie napędzane przez groove’ową sekcję rytmiczną (Tormod Fosso - bas, Fredrik Mekki Widerøe – perkusja), podczas gdy gitary (Erlend Vottvik Olsen) i wokale (wspomniany już Stian Økland) dodają muzyce interesujących tekstur i kuszących przejść do awangardowych brzmień, w których splatają się ze sobą rock progresywny, jazz i psychodeliczny rock, uzyskując dzięki temu wielce przekonywujący, by nie rzec, że oszałamiający efekt. Na osobne wyróżnienie zasługują partie saksofonu (Benjamin Mekki Widerøe), które wyraźnie nadają muzyce Seven Impale jazzowego sznytu. „Summit” wydaje się dziełem do końca przemyślanym, a przy tym wypełniony raz szalonymi, a raz uroczymi pomysłami, które składają się na ekscytujące wrażenia podczas słuchania tego albumu.

Jeżeli na albumie „Summit” („Szczyt”) muzycy Seven Impale osiągnęli wyżyny, to powstaje pytanie: dokąd się teraz wybiorą?

Artur Chachlowski

The long-awaited third album from Seven Impale is finally here, seven years after “Contrapasso”.

The new album “SUMMIT” continues in a well-known Seven Impale style, blending jazz and progressive rock with more heavy influences into four juggernaut tracks. Without leaving the madness of “City of the Sun” and “Contrapasso” behind, the album gives the music and lyrics the space and time needed to captivate and dazzle.

Seven Impale might have reached the summit on this one, but does it mean they have nowhere to go from here?

Bergen's finest young band presenting its third album since 2013, their first since 2016. Have they finally realized their potential?
1. "Hunter" (10:33) delicate chromatic piano play opens this (as the hunter patiently hides from his prey). As the music and story progress, we are find ourself fully in the realm of the music of VAN DER GRAAF GENERATOR; comparison to the familiarity of the great epics of City of the Sun are equally unavoidable. The chaotic, multi-voice cacophony of the frenetic motif in the fifth and sixth minutes is a bit off-putting. And then there is the VDGG syncopated, oddly-time- signatured passage beyond that--before the weird Hawai'ian guitar and Santana-like "Oye Como Va" organ notes break open the even darker, heavier, thicker motif to follow. Man! The harsh Norse/Viking life-threads are still very much alive and ... proliferating (if not well). And they end on this note! What doom and gloom! And, I'm sure, they LOVE this! Powerful and masterfully complex--which I appreciate intellectually (and respectfully)--but it's just not my cup of tea. (17.5/20)

2. "Hydra" (10:34) this scaled-down Änglagård treatment seems so tame and accessible when compared to the previous spectacle. The choral almost-monastic vocals are quite interesting when paired and contrasted against the rather tame music below chugging away in a very straightforward 1980s lower tier metal (which reminds me of Peter Schilling's international hit, "Major Tom [Coming Home]" from 1983). As the saxophones and keyboard arpeggi take over the drivership we're enjoying the easy ride, but then, suddenly, at the seven-minute mark the band switches lanes and turns off onto a dirt road to speed through the countryside. The thick organ chords at the end of the ninth minute seem to connote the intrusion or competition of another entity--perhaps another vehicle on the same road-- but then the music seems to flow and drift off into a dreamy finish, so perhaps the organ power chords denote the accident--the end of the road, and the successive loss of consciousness and, presumably, life. Interesting and, by and large ... likable! (18/20)

3. "Ikaros" (9:26) rhythmically quite sophisticated, this song seems quite difficult to sing over as the vocals have a hard time enmeshing within the dense, often angular music. The rather wild and often-chaotic journey this song takes the listener on may, in fact, reflect the storyline of the famous tragic hero of the Greek myth. That does not, however, make it great. (17.5/20)

4. "Sisyphus" (13:22) more melodic and sensitive straight off the starting blocks, the pseudo-baritone singing voice that enters at the end of the first minute truly takes one by surprise--almost makes one laugh. But the vocalist remains committed and serious, so I am bound to give him a chance. The staccato and smooth instrumental passages between the vocal sections provide quite an interesting contrast with one another. The second foray into a vocal section is smooth, spacious, and jazzy while the vocalist now sings in a more familiar upper register before a pause that unleashes the full kinetic force of all band members--even the multiple voices singing the "higher" lyric. The chaotic Crimsonian release that occurs again as the protagonist has lost his boulder and it tumbles and rolls to the bottom of the mountain is intense and amazingly evocative of the frustration Sisyphus must feel. But he recoups, comes to terms with his sentence, and returns to the base of the mountain to take up his task once again. I can sense the resignation and futility in his spirit through the music--and then his utter resolve as he puts his shoulder to the boulder and begins pushing with his legs once again. As always, there is always a glimmer of hope: "Will this be the time? Will the gods finally have mercy?" In the ninth minute this all comes to a head as he approaches the summit with newfound hope and optimism (even an attempt at staying hidden--maybe sneaking in "under the radar" of the gods' notice). Excellent music. Excellent job of conveying the emotions and of this tragic "hero's" repetitious, circuitous existence. Full marks, Seven Impale! You've finally achieved/realized the potential we all saw in that astonishing debut album of yours! (30/30)

Total Time 43:55

A-/five stars; a minor masterpiece of truly modern progressive rock music with at least one song that would indicate the start of the fulfillment of the promise that City of the Sun seemed to announce ten years ago. Definitely highly recommended for the true prog lover--but only if you're ready to hear/see the progression of progressive rock music, not if you're looking for repetition, glorification, and tribute of and to the past.

BrufordFreak

..::TRACK-LIST::..

1. Hunter 10:33
2. Hydra 10:34
3. Ikaros 9:26
4. Sisyphus 13:22

..::OBSADA::..

Stian Økland - vocals, lead guitar
Erlend Vottvik Olsen - guitar, vocals
Håkon Vinje - keyboards, vocals
Benjamin Mekki Widerøe - tenor saxophone, flute, vocals
Tormod Fosso - bass, cello
Fredrik Mekki Widerøe - drums & percussion, banjo, vocals

https://www.youtube.com/watch?v=BVXoBn88QI4

60

Zespoły / BAKER GURVITZ ARMY - NEON LIGHTS: THE BROADCASTS 1975 (2024) [CD1-BBC RADIO 1 'I

« dnia: Styczeń 29, 2024, 22:25:20  »

BAKER GURVITZ ARMY - NEON LIGHTS: THE BROADCASTS 1975 (2024) [CD1-BBC RADIO 1 'IN CONCERT' (BBC PARIS THEATRE, LONDON 1975)]

NEW REMASTERED 3CD & 2 DVD CLAMSHELL BOXED SET OF ARCHIVE LIVE RECORDINGS BY BAKER GURVITZ ARMY MADE FOR BBC RADIO & TV, INDEPENDENT RADIO & RADIO BREMEN IN 1975.

WITH FULLY RESTORED ARTWORK & NEW ESSAY.

REVIEWS IN UNCUT, MOJO, RECORD COLLECTOR, PROG MAGAZINES & COVERAGE ON RELEVANT WEBSITES & FANZINES.

Baker Gurvitz Army was formed in 1974 by former Gun and Three Man Army members Adrian Gurvitz (guitar, vocals), Paul Purvitz (bass, vocals) and virtuoso drummer Ginger Baker, formerly with Cream, Blind Faith and Airforce. The trio was soon augmented by the arrival of vocalist Mr. Snips (Steve Parsons) and keyboard player Peter Lemer. The band was a highly regarded live act and recorded three albums of some of the finest British rock music of the mid-1970s.

This official collection features a stunning BBC Radio 1 In Concert performance, along with a full concert from Kings Hall, Derby recorded for Independent Radio, all remastered from the original master tapes. Also included are 2 DVDs (NTSC – Region Free) which include a Baker Gurvitz Army session for BBC TVs Old Grey Whistle Test, a recently discovered BBC TV concert from 1975 and the full live session recorded for German television Musikladen show. This includes two recently discovered songs which were recorded but not broadcast on the original Radio Bremen transmission in February 1975.

‘Neon Lights – The Broadcasts 1975’ is the ultimate collection of Baker Gurvitz Army at their finest, much of which is previously unreleased.

---------

NOWY ZREMASTEROWANY 3CD i 2 DVD ZESTAW ARCHIWALNYCH NAGRAŃ NA ŻYWO PRZEZ BAKER GURVITZ ARMY, WYKONANYCH DLA RADIA I TELEWIZJI BBC, NIEZALEŻNEGO RADIA I RADIA BREMEN W 1975 ROKU.

Z CAŁKOWICIE ODNOWIONĄ GRAFIKĄ I NOWYM esejem.

RECENZJE W UNCUT, MOJO, RECORD COLECTOR, MAGAZYNACH PROG ORAZ RELACJE NA ODPOWIEDNICH STRONACH INTERNETOWYCH I FANZINACH.

Baker Gurvitz Army została założona w 1974 roku przez byłych członków Gun i Three Man Army Adriana Gurvitza (gitara, wokal), Paula Purvitza (bas, wokal) i wirtuoza perkusisty Gingera Bakera, wcześniej grającego w Cream, Blind Faith i Airforce. Trio wkrótce powiększyło się o przybycie wokalisty Mr. Snipsa (Steve Parsons) i klawiszowca Petera Lemera. Zespół był wysoko cenionym występem na żywo i nagrał trzy albumy z najlepszymi brytyjskimi muzykami rockowymi połowy lat 70.

Ta oficjalna kolekcja zawiera oszałamiający występ BBC Radio 1 In Concert, a także pełny koncert z Kings Hall w Derby nagrany dla Independent Radio, a wszystko to zremasterowane z oryginalnych taśm-matek. W zestawie znajdują się także 2 płyty DVD (NTSC – bez regionu), które zawierają sesję Baker Gurvitz Army dla telewizji BBC Old Grey Whistle Test, niedawno odkryty koncert telewizji BBC z 1975 r. oraz pełną sesję na żywo nagraną dla programu Musikladen w niemieckiej telewizji. Obejmuje to dwa niedawno odkryte utwory, które zostały nagrane, ale nie wyemitowane w oryginalnej transmisji Radia Bremen w lutym 1975 r.

„Neon Lights – The Broadcasts 1975” to najlepsza kolekcja Baker Gurvitz Army w najlepszym wydaniu, z których większość nie była wcześniej wydana.

..::TRACK-LIST::..

CD 1 - BBC Radio 1 'In Concert' [BBC Paris Theatre, London 1975]:
1. Inside of Me
2. Love Is
3. The Hustler
4. Time
5. Space Machine
6. The Artist
7. Freedom
8. Remember
9. Memory Lane
10. People

https://www.youtube.com/watch?v=77OlpQv8MZM